Культурная імпрэза ў падтрымку Украіны сабрала некалькі дзясяткаў удзельнікаў у Беластоку 17 сакавіка. На ёй прэзентавалі беларускія і ўкраінскія песні.
«Хай нашыя дамы нас дачакаюцца»
На беларуска-ўкраінскім вечары выступіла прадстаўніца беларускай дыяспары Беластока Кацярына Дзерман, якая патлумачыла, што важна зафіксаваць: беларусы не роўна Лукашэнка.
«Беларусы падтрымліваюць украінскі народ у гэтай вайне».
— Беларусы падтрымліваюць украінскі народ у гэтай вайне. І дапамагаюць, чым могуць. А беларусы, што апынуліся за мяжой, таксама мусілі пакінуць свой дом, — падкрэсліла Кацярына.
На сустрэчы выступіла Вольга Тарашчанская і праспявала ўкраінскія песні. На мерапрыемстве таксама спяваў лідар гурта Sumarok Ігар Палынскі, які паразважаў на тэму, ці час для песень у вайну. Ігар заўважыў, што на вайну ішлі з песняй, і цяпер песні могуць стаць падтрымкай для ўкраінцаў у самыя страшныя дні.
Кацярына Ваданосава выступіла з дачкой Стэфай, якая грала на скрыпцы. Кацярына адзначыла, што яна спрабавала будаваць новае жыццё ва Украіне пасля ўцёкаў з Беларусі, а цяпер даводзіцца ўсё будаваць нанова ўжо ў Польшчы.
Яе дачка Стэфа па некалькі разоў на дзень стэлефаноўваецца з украінскай сяброўкай, якая раз за разам спускаецца ў бамбасховішча. Кацярына пажадала, каб беларусы і ўкраінцы вярнуліся да дамоў, якія нас дачакаліся б.
На вечарыне госці абменьваліся навінамі і думкамі пра тое, як яшчэ можна падтрымаць украінцаў.
«На мяжы былі сотні бежанцаў, але нас прапускалі»
Украінка Вольга Тарашчанская, якая выступала на вечары, тыдзень таму прыехала з Мікалаева разам з мужам і трыма дзецьмі. Ехалі ў машыне з 11-гадовай дачкой і двума васьмігадовымі сынамі-блізнятамі з рэдкім генетычным захворваннем, сіндромам «матылька».
— У нас дома засталіся многія лекі, яны вельмі дарагія. Адзін пластыр каштуе пяць еўра, а іх на дзень трэба дзесяць штук. Яшчэ бінты, сеткі, спецыяльныя мазі. Медыкаментаў хопіць на месяц, гэта было прыярытэтам, што класці ў машыну. Пасля будзем спадзявацца на дапамогу.
Чытайце таксама
После начала войны в Украине многие беларусы в Польше решили помогать украинским беженцам. Одни едут волонтерами на границу, другие собирают...
Чытаць далей
Беларусы создали в Польше независимый продакшн Vidok. Режиссер Виталий Карабань, продюсер Каролина Шарфман и оператор Ксения Гайдук объединились, чтобы снять...
Чытаць далей
Беларусы, живущие во Вроцлаве, рассматривают возможность выйти на митинг против долгих сроков получения проездного документа иностранца. Эта тема обсуждается в...
Чытаць далейХлопчыкам яшчэ ніколі не даводзілася быць у далёкай дарозе — яны заўсёды былі дома, знаходзіліся на дамашнім навучанні. Але нават у такой цяжкай дарозе было спакайней, чым дома. У Мікалаеве сям’я пастаянна сядзела ў падвале, прычым у суседзяў, таму што свайго няма.
Мяжу перайшлі за гадзіны чатыры. У чарзе стаялі сотні бежанцаў: з дзецьмі на руках, з вазкамі, пешшу ішлі праз мяжу. Тарашчанскія тлумачылі ў чэргах: хворым дзецям трэба тэрмінова рабіць перавязкі, і іх кожны раз прапускалі. Таму змаглі перайсці так хутка.
— Наш дом пакуль стаіць, тэлефануем суседзям, пытаемся, як яны, — расказвае жанчына. — На нашай вуліцы тры дні не было святла і газу, таму што трапіў снарад. Мы не маглі дазваніцца, інтэрнэту няма, суседзі сядзяць у падвалах.
Дом Тарашчанскіх месціцца за самім Мікалаевам, у раёне, дзе побач аэрапорт і парты. Першыя гукі вайны Тарашчанскія пачулі каля 4:30, але спярша і думкі не было, што на іх краіну напалі:
— Калі ў парту разгружаюць вагоны і вецер дзьме на нас, то стаіць характэрны гул. Спачатку падумалі, што гэта гул. Гэтыя гукі працягваліся пастаянна, нават у горадзе не было так чуваць. Пасля ўжо пабачылі навіны, сталі званіць адзін аднаму.
Сям’я не адразу вырашыла з’ехаць. Мелі надзею, што ўсё скончыцца, бо як жа можа быць па-іншаму, тое што адбываецца — нейкая іншая рэальнасць. Цяпер на вуліцы, дзе знаходзіцца дом Тарашчанскіх, засталіся толькі дзве сям’і.
Тарашчанскія прыехалі ў Беласток да сяброўкі Вольгі Наталлі Сцепанцовай. Пакуль асвойваюцца, шукаюць працу і жыллё. Бачаць, што ў Польшчы арганізуюць дапамогу як для ўкраінцаў, якія засталіся ў краіне, так і для бежанцаў. Для Тарашчанскіх самае вострае пытанне — медыкаменты для хлопчыкаў, але ў гэтым ім абяцаюць дапамогу.
Што тычыцца стаўлення да беларусаў, Вольга адзначыла:
— У нас у эфіры тэлебачання казалі, што беларусы — гэта не Лукашэнка. Беларусы ўжо даўно зрабілі свой выбар. А мы бачым, як нас падтрымліваюць.
