Культурная імпрэза ў падтрымку Украіны сабрала некалькі дзясяткаў удзельнікаў у Беластоку 17 сакавіка. На ёй прэзентавалі беларускія і ўкраінскія песні.
«Хай нашыя дамы нас дачакаюцца»
На беларуска-ўкраінскім вечары выступіла прадстаўніца беларускай дыяспары Беластока Кацярына Дзерман, якая патлумачыла, што важна зафіксаваць: беларусы не роўна Лукашэнка.
«Беларусы падтрымліваюць украінскі народ у гэтай вайне».
— Беларусы падтрымліваюць украінскі народ у гэтай вайне. І дапамагаюць, чым могуць. А беларусы, што апынуліся за мяжой, таксама мусілі пакінуць свой дом, — падкрэсліла Кацярына.
На сустрэчы выступіла Вольга Тарашчанская і праспявала ўкраінскія песні. На мерапрыемстве таксама спяваў лідар гурта Sumarok Ігар Палынскі, які паразважаў на тэму, ці час для песень у вайну. Ігар заўважыў, што на вайну ішлі з песняй, і цяпер песні могуць стаць падтрымкай для ўкраінцаў у самыя страшныя дні.
Кацярына Ваданосава выступіла з дачкой Стэфай, якая грала на скрыпцы. Кацярына адзначыла, што яна спрабавала будаваць новае жыццё ва Украіне пасля ўцёкаў з Беларусі, а цяпер даводзіцца ўсё будаваць нанова ўжо ў Польшчы.
Яе дачка Стэфа па некалькі разоў на дзень стэлефаноўваецца з украінскай сяброўкай, якая раз за разам спускаецца ў бамбасховішча. Кацярына пажадала, каб беларусы і ўкраінцы вярнуліся да дамоў, якія нас дачакаліся б.
На вечарыне госці абменьваліся навінамі і думкамі пра тое, як яшчэ можна падтрымаць украінцаў.
«На мяжы былі сотні бежанцаў, але нас прапускалі»
Украінка Вольга Тарашчанская, якая выступала на вечары, тыдзень таму прыехала з Мікалаева разам з мужам і трыма дзецьмі. Ехалі ў машыне з 11-гадовай дачкой і двума васьмігадовымі сынамі-блізнятамі з рэдкім генетычным захворваннем, сіндромам «матылька».
— У нас дома засталіся многія лекі, яны вельмі дарагія. Адзін пластыр каштуе пяць еўра, а іх на дзень трэба дзесяць штук. Яшчэ бінты, сеткі, спецыяльныя мазі. Медыкаментаў хопіць на месяц, гэта было прыярытэтам, што класці ў машыну. Пасля будзем спадзявацца на дапамогу.
Чытайце таксама
После начала войны в Украине многие беларусы в Польше решили помогать украинским беженцам. Одни едут волонтерами на границу, другие собирают...
Чытаць далей
Эмигрантов от родины отделяет не только расстояние, но и информационный фон. У многих в Беларуси остались близкие, которые как будто...
Чытаць далей
Польша возводит электронное заграждение на реке Буг, по которой проходит граница с Беларусью. Сейчас работы идут на территории Влодавского повета....
Чытаць далейХлопчыкам яшчэ ніколі не даводзілася быць у далёкай дарозе — яны заўсёды былі дома, знаходзіліся на дамашнім навучанні. Але нават у такой цяжкай дарозе было спакайней, чым дома. У Мікалаеве сям’я пастаянна сядзела ў падвале, прычым у суседзяў, таму што свайго няма.
Мяжу перайшлі за гадзіны чатыры. У чарзе стаялі сотні бежанцаў: з дзецьмі на руках, з вазкамі, пешшу ішлі праз мяжу. Тарашчанскія тлумачылі ў чэргах: хворым дзецям трэба тэрмінова рабіць перавязкі, і іх кожны раз прапускалі. Таму змаглі перайсці так хутка.
— Наш дом пакуль стаіць, тэлефануем суседзям, пытаемся, як яны, — расказвае жанчына. — На нашай вуліцы тры дні не было святла і газу, таму што трапіў снарад. Мы не маглі дазваніцца, інтэрнэту няма, суседзі сядзяць у падвалах.
Дом Тарашчанскіх месціцца за самім Мікалаевам, у раёне, дзе побач аэрапорт і парты. Першыя гукі вайны Тарашчанскія пачулі каля 4:30, але спярша і думкі не было, што на іх краіну напалі:
— Калі ў парту разгружаюць вагоны і вецер дзьме на нас, то стаіць характэрны гул. Спачатку падумалі, што гэта гул. Гэтыя гукі працягваліся пастаянна, нават у горадзе не было так чуваць. Пасля ўжо пабачылі навіны, сталі званіць адзін аднаму.
Сям’я не адразу вырашыла з’ехаць. Мелі надзею, што ўсё скончыцца, бо як жа можа быць па-іншаму, тое што адбываецца — нейкая іншая рэальнасць. Цяпер на вуліцы, дзе знаходзіцца дом Тарашчанскіх, засталіся толькі дзве сям’і.
Тарашчанскія прыехалі ў Беласток да сяброўкі Вольгі Наталлі Сцепанцовай. Пакуль асвойваюцца, шукаюць працу і жыллё. Бачаць, што ў Польшчы арганізуюць дапамогу як для ўкраінцаў, якія засталіся ў краіне, так і для бежанцаў. Для Тарашчанскіх самае вострае пытанне — медыкаменты для хлопчыкаў, але ў гэтым ім абяцаюць дапамогу.
Што тычыцца стаўлення да беларусаў, Вольга адзначыла:
— У нас у эфіры тэлебачання казалі, што беларусы — гэта не Лукашэнка. Беларусы ўжо даўно зрабілі свой выбар. А мы бачым, як нас падтрымліваюць.
