Некалі чытала сацсеткі знаёмых, якія наважыліся на эміграцыю. Нешта цікавіла, нешта параўноўвала, але асноўнае было — як жа ж мне добра дома. Мне было добра ў маім доме, з маімі сяброўкамі і сябрамі, у маёй вёсцы, у любым Мінску і Гродне. Назіраць, як, нягледзячы на цяжкасці, ствараюцца цудоўныя месцы, кавярні, фестывалі.
Іншыя краіны? Вельмі люблю — разглядаць, адчуваць, дазнавацца. Вандраваць. І…вяртацца.
Зараз у мяне няма такой магчымасці — вярнуцца. Я не была дома год і амаль пяць месяцаў. Столькі ж я не бачыла сваіх родных і сябровак/сяброў.
На жаль, некаторых людзей ужо ніколі і не пабачу.
І гэта не ўнікальная сітуацыя. Гэта тая рэчаіснасць, з якой сутыкнуліся шмат беларусак, беларусаў і іх дзяцей.
Мяне завуць Наста Базар. 21 верасня 2020 года я паехала ў Кіеў на два тыдні, каб трохі выдыхнуць пасля падзей жніўня-верасня. Але так сталася, што вярнуцца я не змагла. З таго часу пачалася мая гісторыя эміграцыі. Хаця на той момант гэта была гісторыя чакання. Я чакала, шмат хто чакалі, што вось-вось — і мы вернемся дамоў. Так прайшло паўгода, і толькі тады стала зразумела, што вяртанне будзе не хутка.
Тады мы задумаліся, дзе б хацелі/маглі жыць, і выбралі Польшчу. Па розных, але пераканаўчых для нас прычынах.
Але змаглі мы сюды патрапіць толькі пару месяцаў таму, у снежні 2021.
Так пачалася наша гісторыя «Эміграцыя 2.0».
Вітаю вас у гэтай калонцы. Дзённік эмігранткі.
Паколькі ёсць шмат неабходнасцяў, з якімі сутыкаюцца эмігранткі ды эмігранты, буду пісаць пра тое, што даведалася сама, што параілі і як такі зрабілі. А таксама пра свае назіранні, адчуванні і высновы.
Я — грамадзянская актывістка. Феміністка. Лектарка ды спікерка. Стваральніца прастораў ды арганізатарка мерапрыемстваў.
У мяне ёсць дзве дачкі, жонка і яе котка. Разам мы пражывалі ды пражываем разгубленасць, страх, стому, але таксама і радасць, шчасце ды цяпло.
Будзем знаёмыя і вітаю!
