Вітаю, паважаныя чытачы. Я — баец Беларускай Грэнадзёрскай Харугвы з пазыўным «Сонейка». І гэта мой дзённік «Мой шлях дадому».
Арганізацыя былых беларускіх сілавікоў ByPol ужо некалькі месяцаў рыхтуе беларусаў на тэрыторыі Польшчы, якія пасля едуць бараніць Украіну ад расійскай...
Чытаць далей
Вітаю, паважаныя чытачы. Я — баец Беларускай Грэнадзёрскай Харугвы (далей — БГХ) з пазыўным «Сонейка». І гэта мой дзённік «Мой...
Чытаць далейАд моманту, калі я патрапіла ў шэрагі Харугвы, прайшло ўжо больш за два месяцы. Што змянілася за гэты час?
Мой самы першы занятак у Харугве быў практычным: адпрацоўвалі пратакол MARCH, які ўжываецца парамедыкамі або вайскоўцамі ў баі. Гэты пратакол прадугледжвае пэўную прыярытэтную паслядоўнасць дзеянняў па аглядзе і аказанні першай медыцынскай дапамогі параненаму салдату.
У вобласці медыцыны ў мяне ёсць толькі базавыя веды, у жыцці ніколі не аказвала нікому першую медычную дапамогу, нават не трымала ў руках сапраўдны турнікет.
Занятак адбываўся ў лесе, каб стварыць найбольш рэалістычныя ўмовы і падтрыхтавацца да розных варыянтаў развіцця падзей. На першую практыку я прыйшла ў сваім адзенні, на другой у мяне ўжо была ўласная форма і нават зброя.
З байцамі Харугвы адразу атрымалася ўсталяваць кантакт: вельмі спагадлівыя, адкрытыя, жывыя і вясёлыя людзі. Акрамя мяне, таксама ёсць некалькі дзяўчын розных узростаў, якія працуюць нароўні з мужчынамі. Склалася выдатная і цікавая каманда, у якой асабіста мне вельмі камфортна знаходзіцца. Бо гэтыя людзі — мае аднадумцы, якія трымаюцца адзін за аднаго і разам ідуць да сваіх агульных мэт.
Нечакана было пабачыць вядомых мне людзей, але я не здзівілася. Адразу пайшлі ў лес, дзе нам падрабязна расказалі, што ўвогуле значыць гэты пратакол MARCH і як прымяняць яго на практыцы. Прыйшлося крыху паваляцца на зямлі: спачатку аказвала дапамогу «параненаму» байцу, а потым «ратавалі» мяне. Не абышлося і без жартаў (куды ж без іх!). Увогуле лічу, што гумар — гэта выратавальны круг чалавека, які дапамагае выйсці з розных сітуацый ці проста іх разбавіць. Сур’ёзнасць і адказнасць ніяк гэтаму не перашкаджаюць.
Калі ўсіх «выратавалі», то з навічкамі пачалі адпрацоўваць асноўныя баявыя стойкі са зброяй. Упершыню ў сваім жыцці я трымала вінтоўку яшчэ ў сярэдняй школе на спаборніцтвах па стральбе. Але з таго часу прайшло некалькі гадоў і я толькі прыкладна памятала, як усё павінна працаваць. Тут мне далі АК-47, але страйкбольны і на пульках. Першыя некалькі хвілін прызвычайвалася да яго вагі, адчування ў руках і ў прынцыпу да таго, што я зараз трымаю. Расказалі пра чатыры правілы бяспечнага абыходжання са зброяй, як тырмаць яе і што рабіць, каб увогуле страляла. Адпрацоўвалі, відавочна, без магазінаў.
Калі мяне везлі додому пасля трэніроўкі, адчувала нейкі ўнутраны спакой і бяспеку. Ніякіх лішніх дакучлівых думах. Нават не памятаю, калі апошні раз такое было.
Другі занятак быў тэарытычным, на ім мы разбіралі тэму «Узвод у наступе». Там я ўпершыню пабачыла свайго камандзіра. У мяне было падазрэнне, дзе ён стаіць, але я вырашыла ўдакладніць. Памятаю, як падышла да аднаго з байцоў і запыталася, ці ёсць сярод наш камандзір. А мне адказалі: «Так вось жа, стаіць у тарцы стала». Так, гэта быў менавіта ён.
Я вельмі люблю назіраць за чужымі людзьмі, за іх паводзінамі, тым, як яны кантактуюць з іншымі, складваць нейкія партрэты і потым правяраць, ці супадае вобраз у маёй галаве з тым, што ёсць на самой справе. Ведаючы свой характар, калі я паглядзела на свайго камандзіра, адразу праскочыла думка: «Вось з ім я дакладна не знайду агульную мову». Ці знайшла? Раскажу крыху пазней.
Мне выдалі форму і рыштунак. Плаціць ні за што не трэба, самому можна купіць такія дробныя рэчы, як акуляры ці накаленнікі.
Што было далей?
Далей было шмат трэніровак, часам па шэсць гадзін у дзень, але гэта зусім не адчувалася. Аб’яднанне з першым навучальным узводам, паездка на навучанне ў Полк імя Кастуся Каліноўскага, у якую дзяўчат, нажаль, не ўзялі. Гэтая навіна была для мяне вельмі балючай і нават крыўднай.
Шчыра кажучы, я вельмі турбавалася за тых байцоў, якія паехалі на навучанне ва Украіну. Для мяне гэта былі самыя напружаныя тыдні. Не было ніводнага дня, каб я не думала пра нашых байцоў. Хацелася пастаянна запытвацца, як яны там, як іх справы, ці ўсё ў парадку, але я разумела, што не павінна гэтага рабіць. Калі б я знаходзілася там, разам з імі, то такога хвалявання ў мяне б не было.
Але мы не гублялі час дарма, пакуль частка нашых байцоў праходзіла курс падрыхтоўкі ў ПКК. Мы вырашылі сабраць нашыя заплечнікі і адправіцца ў лес з начоўкай. І гэта была адна з самых запамінальных трэніровак.
Агулам прайшлі каля 30 кіламетраў. У тыя дні як раз быў доджд, але і гэта не перашкаджала нам заставацца ў бадзёрым баявым настроі. Ішлі па балотах (аказваецца, па іх можна хадзіць!), спалі ў імправізаваным «доме», які пабудавалі сваімі рукамі, разам елі, шукалі дарогі выключна па компасе і картах.
Перад гэтым паходам, падчас яго і пасля шмат разоў уяўляла сабе той час, калі мы будзем пракладваць шлях да нашага сапраўднага Дома, да Беларусі. Гэты паход даў мне глебу для разважанняў і яшчэ большую ўпэўненасць у сваіх пабрацімах. Вельмі натхняе той факт, што побач з табой знаходзяцца людзі, за якімі ты спакойна можаш ісці, след у след. Гэтыя людзі вядуць цябе, з імі не страшна заблукаць, бо ты ведаеш, што разам вы абавязкова знойдзеце выхад.
Таксама я зразумела, што ўсё маё жыццё можа змясціцца ў адзін заплечнік.
Акрамя таго, за гэты час я назбірала не толькі ўспаміны з трэніровак, але яшчэ і некалькі цікавых рэакцый маіх суседзяў на камуфляж і чорны чахол ад аўтамата.
Так атрымалася, што, калі ўступіла ў шэрагі БГХ, як раз засялілася ў новую кватэру, дзе жыве яшчэ адна полька. Аднойчы яна ўбачыла маю вопратку ў ваннай, падышла да мяне і асцярожна запыталася, кім я працую. Калі я назвала працу, на якую, відавочна, не носяць камуфляж і цяжкі заплечнік, мая суседка ўсміхнулася і з таго часу мы амаль што больш не размаўялем.
Быў выпадак, калі я хацела зайсці ў свой пад’езд ва ўсёй экіпіроўцы — камуфляжы, з аўтаматам у чахле і заплечнікам, але сусед мяне не пускаў. Сказаў нешта па тыпу: «Не, Пані, у такім выглядзе я не пушчу. А што гэта такое?». Я патлумачыла, што займаюсь страйкболам, а ён запытаўся: «Гэта фарбамі страляць, так? А я думаў, Пані з Украіны». Потым я ўвайшла ў пад’езд і сусед дадаў: «А добра Пані выглядае».
Аднойчы я стаяла на вуліцы, да мяне падышоў мужчыны і запытаўся, ці не на рыбалку я еду. Я сказала, што, канешне, на рыбалку. Ён пажадаў мне добрага ўлову.
Невядома, колькі разоў яны ўжо тэлефанавалі і запытваліся, што гэта тут такое ходзіць.
Шчыра кажучы, у самым пачатку, калі я толькі патрапіла ў Харугву, у мяне яшчэ не было разумення, што аднойчы мне сапраўды спатрэбяцца ўсе гэтыя навыкі, каб, напрыклад, выжыць у лесе, выратаваць свайго пабраціма, выцягнуць яго з-пад куль, выратавацца самой і гэтак далей. Тады ўсё было цікавым, я толькі прызвычайвалася да свайго новага жыцця, але цяпер ў маёй галаве такія рэчы выглядаюць зусім па-іншаму. Ёсць адчуванне, што зусім хутка прыйдзе той самы час, якога мы так доўга чакаем. І тады, я павінна буду скарыстацца ўсімі тымі навыкамі, якія атрымліваю зараз. Я ведаю, што павінна вучыцца больш, таму што за мяне гэтага ніхто не зробіць.
Увогуле магу сказаць, што заняткі ў Харугве змянілі мяне як чалавека. Бо, з іх я выношу не толькі карысныя веды і навыкі, але яшчэ і маленькія правілы, па якім я нанова будую сваё жыццё. Яшчэ больш упэўненая ў тым, што адносіны чалавек-чалавек — гэта сапраўды важна ў любой справе.
Памятаю, як на адной з трэніровак проста хадзілі адзін за адным па лесе і камунікавалі толькі жэстамі, моўчкі, без слоў. І разумелі. І гэта, здавалася б, такія простыя рэчы, але асабіста для мяне значаць вельмі шмат. Ці, напрыклад, быў момант, калі мы адпрацоўвалі работу ў двойках і нехта сказаў, што мы павінны адчуваць свайго пабраціма. Хаця, гэта павінна быць не толькі ў двойках, а заўсёды.
Нядаўна мне задалі пытанне, што для мяне БГХ і Паспалітае рушэнне. Я адказала, што гэта людзі, разам з якімі я пайду пракладваць шлях дадому, калі прыйдзе час. Магу толькі дадаць, што БГХ — гэта тое месца, у якім я бачу сябе і сэнс свайго жыцця, свайго існавання. Гэта нязгасная зорка і надзея, якая вядзе мяне наперад па жыцці і нагадвае, што мы абавязкова вернемся дадому.
