20-гадовую беларуску Ганну Морскую затрымлівалі пяць разоў. Зараз Ганна жыве ў Беластоку і ў аўтарскай калонцы расказвае пра месцы зняволення, у якіх агулам яна правяла 63 дні, падтрымку і салідарнасць у камеры і за яе межамі і чаму беларусаў чакае перамога.
Гэта трэцяя з чатырох частак своеасаблівага дзённіка Ганны, які яна прадстаўляе чытачам MOST.
20-гадовую беларуску Ганну Морскую затрымлівалі пяць разоў. Зараз Ганна жыве ў Беластоку і ў аўтарскай калонцы расказвае пра месцы зняволення,...
Чытаць далей
20-гадовую беларуску Ганну Морскую затрымлівалі пяць разоў. Зараз Ганна жыве ў Беластоку і ў аўтарскай калонцы расказвае пра месцы зняволення,...
Чытаць далей«Бус быў поўны падлеткаў»
24 лютага 2022 года Пуцін абвясціў вайну ўкраінскаму народу. 27 і 28 лютага людзі ў Беларусі масава пачалі выходзіць на мітынгі супраць вайны. Усяго за два дні затрымалі больш за тысячу чалавек. Сярод затрыманых была і я.
Схапілі мяне за здымку аднаго з затрыманняў і адмову паказаць тэлефон. Двое ў балаклавах пачалі патрабаваць паказаць тэлефон, кароткая перапалка — і дзяўчыну цягнуць з працоўнага месца ў бус, прыпаркаваны за вуглом.
Дзяўчына спачатку ўпіраецца нагамі і просіць хаця бы ўзяць куртку, ёй абяцаюць занесці на руках, калі яна працягне ўпірацца нагамі. Разумеючы, што гэта 24.3, — супакойваецца.
Бус быў ужо поўны падлеткаў, якіх арыштавалі пад акенцамі кавярні, у якой я працавала. Спачатку нас прывезлі ў адзін РУУС, потым перавезлі ў іншы. Дазнаўшыся, што я адзіная поўнагадовая, следчыя ці то расчараваліся, ці ўзрадаваліся. Яны спрабавалі павесіць на мяне арганізацыю гэтых падлеткаў.
«Папрасілі не размаўляць на беларускай мове»
Што рабілі з дзецьмі — я не ведаю, але мяне адразу павялі на асабісты дагляд. Лепшае, што магла ў мяне запытаць супрацоўніца: «Што, ведалі, куды ішлі?». Я стаю ў летніх красоўках і без верхняга адзення… Потым пайшлі складаць пратакол. Дзіўным чынам сталася, што следчы ў мяне быў той жа самы, што і ў першы раз. Ён нават пазнаў мяне — я ж амаль зорка РУУСа. Склалі на мяне пратакол 24.23, нават з памылкамі. Яшчэ мяне папрасілі не размаўляць на беларускай мове, таму што яны яе не разумеюць (але хочуць вывучыць).
Перавозу на Акрэсціна я чакала нядоўга, прыкладна да 23-й гадзіны. Чакалі затрыманыя ў актавай зале разам з супрацоўнікамі ІСН. Насамрэч вельмі разумныя супрацоўнікі. Час прайшоў даволі хутка і ў прыемнай атмасферы. Яны добра разумеюць усю сітуацыю вакол Расіі, Беларусі і Украіны.
Затрыманыя падлеткі перад сыходам дадому абдымалі мяне, дзякавалі за знаёмства і супакойвалі. Насамрэч за іх я хвалявалася значна больш, чым за сябе. Падлеткаў пачалі выпускаць, мяне ж рыхтавалі да перавозу. Я якраз застала момант, калі вызвалялі студэнтаў. Мяне спусцілі на першы паверх, дзе стаялі бацькі і законныя прадстаўнікі затрыманых. Адзін з супрацоўнікаў ІСН сказаў: «Паважаныя бацькі, вашых дзяцей затрымліваў АМАП, мы да гэтага не маем ніякага дачынення, мы толькі складаем пратаколы. І гэтых пратаколаў не было б, каб яны не мелі зносін з такімі (кіўнуў галавой на мяне) аўтарытэтнымі людзьмі». Я запратэставала: «Я вам яшчэ раз паўтараю, што пазнаёмілася з імі ў РУУСе».
Сямнаццаць чалавек у двухмеснай камеры
Пасля мяне перавезлі ў ЦІП, дзе мяне, дарэчы, пазналі. Там я патрапіла ў камеру №11, дзе на той момант было разам са мной пяць чалавек. Двухмесная камера, з кранам без ракавіны.
Праз гадзіну нас стала сямнаццаць. Недахоп паветра, гарачыня, не хапае месца для сну. Спалі і на шконках (дзякуючы Баранавічам, я ведала, што можна), і на падлозе, на стале і на лаўцы. Амаль не кармілі: давалі па адной порцыі кашы на дзень; таго, хто ехаў на этап, не кармілі зусім.
Трэцяга сакавіка мяне забралі з камеры №24 (шасцімеснай) на суд у будынак ІЧУ. Там быў канвойны з ДАІ. Паўтары гадзіны суда — і справу адправілі на дапрацоўку. Я выдыхнула, але напружылася зноў. Перазатрыманне з верагоднасцю 99%, а значыцца, што адседзець прыйдзецца 18 дзён замест 15. Пакуль мы чакалі судоў, то не спыняліся жартаваць, нават пасябраваліся з хлопцамі. Вечарам нас перавялі ў ЦІП. Асуджаныя стаялі тварам да сценкі ў калідоры і чакалі: хто размеркаванне ў камеры, а хтосьці — вырашэння свайго лёсу. Мне далі падпісаць паперы на правядзення прафілактычнай гутаркі, і я згубіла ўсялякую надзею на вяртанне. А хлопцы падбадзёрвалі мяне, казалі, каб усміхнулася, бо зараз паеду дадому.
Мяне выпусцілі.
